Letter from the Internationals to Ceren II-III | Enternasyonallerden Ceren’e Mektup II-III

678

We share with you the letter that Comrade Agid and Comrade Kasırga wrote for her on the 1st anniversary of the immortalization of Comrade Ceren in English and Turkish.

Agid yoldaşın ve Kasırga yoldaşın, Ceren yoldaşın ölümsüzleşmesinin 1. yıldönümünde, onun için yazdıkları mektupları, İngilizce ve Türkçe olarak sizlerle paylaşıyoruz.

Kasırga: She Gave Her All For A New World, We Will Follow In Her Footsteps!

Ceren yoldas

It has been a great privilege for me to get to know Ceren Günes. She was a great commander, comrade and friend. 

When i first arrived in DKP/Birlik my morale was a bit a low, but quickly it was restored, ceren yoldas received me with open arms, and ensured that i was incorporated in the daily life of the party.

We had a meeting where she explained the ideals of the party, she stressed the importance of internationalism and non sectarian unity. I hear these terms being thrown around a lot, but never have i met anyone who strived so hard to actually live up to these ideals. No comrade was ever excluded or ridiculed for having different ideological views, instead they were listened to with genuine interest and always encouraged to share their views and also give ideological lessons.

Ceren yoldas was the best commander i have ever experienced, she did not have any desire to command other nor any lust for power. What made her commander was not ambitions or selfish interests, it was the fact that she possessed all the necessary abilities to be a good commander.

ceren was a dedicated teacher, always taking her time to make sure everybody understood the subject before moving on. Her teachings were always qualified and combined theory and practices. She thought me many usefull skills, preparing me for the front lines, aswel as helping me develop a more deep political understanding of the world.

As a commander she was demanding of the cadres as well as the internationalist under her command, but never in a way that pushed comrades beyond their capabilities. Not only did she demand that people took their share of the daily work, but also that we as revolutionaries worked on ourselves to improve our behavior. She was never afraid to call out patriarchal behavior and tendencies within our group in good and constructive manner, that would make us reflect and work to avoid reproducing the patriarchal parts of society. She never demanded respect for her authority, but her mere presence indulged respect.

On the front lines Ceren was brave and smart, she would not take any unnecessary risks, and never would she put other comrades in danger. She was never afraid of taking on the most risky jobs herself, she would work with great commitment fully focused on the task at hand. Her experience and way of working made everyone listen and follow her, if she had asked we would follow her to hell and back. She was not afraid to speak her mind, and would always speak out against any plan with which she did not agree.

I am deeply saddened that she lost her life in such an early age, but it gives me great courage knowing that her legacy will live on forever, she will never be forgotten and we will take strength from her sacrifice, in honor of her memory we will continue fighting for a socialist world. As she gave everything for the cause so will we.

Agid: International Fighters in Rojava Lost a Dear Friend

A few years ago I did not imagine I would writing about a fallen comrade. Losing a comrade in the course of the struggle, as well as giving its life for it, is not something common for the revolutionaries of Western Europe. There the fight against domination does not face, except a few exceptions, a mass violence as it is carried on today by the Turkish State.

Parallely, the very idea of dying for a cause progressively disappeared within the European revolutionary movement. Accepting death as a possibility or honoring the martyrs are often seen as morbid eccentricities. There one can proclaim himself revolutionary and communist without having to face any form of repression.

But here, in a territory that enlightened us in the middle of a region plagued by war since years, freedom has a deeper meaning. Here is a people who count its martyrs by thousands and knows its price. The world of freedom or liberation are not relegated to history books but are fully contemporaneous. Here freedom is subject to a constant struggle against the oppressive forces.

Our comrade Ceren took part to this struggle for freedom, and became martyr on the third of November 2019 during the invasion of Rojava led by the Turkish army and its Islamist gangs. Even if I did not have the possibility to know her more, the news of her has been a shock for me and her other comrades.

I remember the last day we spent with her. It was in Til Temir, when the city was about to be besieged. The day before we found each other again for the first time since the beginning of the invasion, we were all happy to see that everybody was fine despite the dark times we were living, and without expecting what will happen. This day we waited in the city, then the night came and our paths parted as she was sent in operation. Just a normal goodbye while she will leave us few hours afterwards.

I have also in mind the memory of great comrade in the daily life, an intellectual, a fighter, someone who cherished the value of internationalism and who accorded a high importance to the presence of internationalist fighters in Rojava.

Antonio Gramsci once said “I live, I am partisan”. This expression marked me a lot. I don’t know if Ceren ever read it, but it has shown me that being a revolutionary is first of all being humane. The partisan is the one who refuse to be indifferent to what is going on around him, but further more he is the one who takes part in the situation.

A partisan is not only an active force in History, he is also someone living its life in the most humane way possible. The one who is indifferent to what is surrounding him separating himself from the rest of humanity, this is why he who is partisan is the one fully human.

By leaving her country to oppose her own country’s army, Ceren took side against the expansionism of this newly fascist State. As so many people here, she was conscious that such an engagement could cost her life. Ceren was a partisan, and therein her late life in such way was a very humane one.

I, and all of us who struggled with her before her martyrdom, will remember her as someone convinced by the correctness of the ideals of revolution and emancipation. The internationalist fighters present in Rojava have lost a precious friend.

The fight continues, as long as Turkish army will threaten the life of whole populations outside and inside Turkey, but also as long as Humanity will be attached to the chains of domination. Ceren, rather than to bemoan us, you martyrdom will empower our struggle for a free life, whether in Kurdistan, in Turkey, or elsewhere in the world.

  Martyrs don’t die.

Kasırga: Yeni Bir Dünya İçin Her Şeyini Verdi, Onun İzinden Gideceğiz!

Ceren Güneş’i tanımak, benim için çok büyük bir ayrıcalıktır. O harika bir komutan, yoldaş ve arkadaştı.

DKP/Birlik’e geldiğimde, ilk zamanlar moralim biraz bozuktu. Ama kısa bir zaman sonra farklılaştı, çünkü Ceren yoldaş beni seve seve karşıladı ve günlük yaşamda partinin bir parçası olduğumu bana hissettirdi.

Partinin amaçlarını bize anlattığı bir toplantımızda, enternasyonallik ve mezhepsizliğin birlik için ne kadar önemli olduğunu vurgulamıştı. Bu sözleri, önceden de çok duymuştum ama bu doğrultuda yaşamak için bu kadar çabalayan bir kimseyi tanımamıştım. Hiçbir yoldaş, farklı düşüncesinden dolayı hiçbir zaman dışlanmaz ve alay edilmezdi. Tam tersi, onlar her zaman gerçek bir ilgi ile dinlenir; düşüncelerini söylemeleri ve ideolojik dersler vermek için teşvik edilirdi.

Ceren Yoldaş, tanımış olduğum en iyi komutandı. Yanındakilere emir verme veya üstlerinde otorite kurmak gibi bir arzusu yoktu. Onu komutan yapan, bencil ilgi veya niyet değildi. Belki de komutan olmak için tüm yeteneklere sahip olduğu için böyleydi.

Ceren, adanmış bir öğretmendi ve her zaman devam etmeden önce, herkesin konuyu anladığından emin olmak için ısrar ederdi. Öğretileri her zaman nitelikli, teori ve pratiğin bileşkesi biçimindeydi. Beni geliştirdi, ön saflara hazırladı ve dünyayı daha derin bir politik anlayışla kavramama yardımcı oldu.

Kadrolara ve enternasyonal savaşçılara komutanlık ediyordu. Onları yetenekleri ve kavrayışlarına uygun konumlandırır, hiçbir zaman yapamayacakları bir şeye zorlamazdı. Sadece insanların çalışmalardan paylarını almalarını talep etmekle kalmadı, aynı zamanda devrimci olarak bizi eğitmeye odaklandı ve sürekli yenilenmemiz gerektiğini bize öğretti. Grubumuzdaki ataerkil davranışları ve eğilimleri doğru ve yapıcı bir şekilde dile getirmekten asla korkmadı, bu da bizi toplumun ataerkil parçalarını yeniden üretmekten kaçınmak için düşünmeye ve çalışmaya sevk etti. Otoritesine saygı duymayı asla talep etmezdi, lakin varlığı saygıyı hak ediyordu.

Savaş hattının ön saflarında Ceren, cesur ve zekiydi; gereksiz hiçbir risk almaz ve yoldaşlarını asla tehlikeye atmazdı. En riskli işleri kendisi üstlenmekten asla korkmadı, önündeki göreve tamamen odaklanarak, büyük bir moralle çalışırdı. Tecrübesi ve çalışma şekli, herkesin onu dinlemesini ve takip etmesini sağlardı, eğer bizden isteseydi, onu sonuna kadar (bu yer cehennem bile olsa) takip ederdik. Aklındakini söylemekten korkmazdı ve eğer bir planı kabul etmiyorsa mutlaka, her durumda o plana karşı çıkardı.

Bu kadar erken yaşta hayatını kaybettiği için derin üzüntü duyuyorum. Ama mirasının sonsuza dek yaşayacağını, asla unutulmayacağını ve fedakarlığından güç alacağımızı bilmek bana büyük cesaret veriyor. Onun anısına bağlı kalacak, sosyalist bir dünya için savaşmaya devam edeceğiz. O, bu amaç için her şeyini verdi, biz de onun izinden gideceğiz.

Agid: Rojava’daki enternasyonal savaşçılar, çok değerli bir dost kaybetti

Ceren Güneş’in anısına,

Bir sene önce, ölümsüzleşen bir yoldaş hakkında yazacağım hiç aklıma gelmezdi. Bir yoldaşı zorlu bir süreçte kaybetmek, üstelik bunun için hayatını ortaya koymak, Batı Avrupa’daki devrimlerde pek sık rastlanan bir durum değil. Orada tahakküme karşı yürütülen mücadele, birkaç istisna dışında, Türkiye’de olduğu gibi büyük bir şiddetle karşılık görmüyor.

Buna paralel olarak, Avrupa devrimci hareketi içinde bir dava için ölme fikri, git gide azalmaya ve yok olmaya yüz tutmuş durumda. Ölümü bir olasılık olarak kabul etmek ya da şehitleri onurlandırmak, çoğu zaman marazi tuhaflıklar olarak görülüyor. Orada insanlar, herhangi bir baskı biçimiyle yüzleşmek zorunda kalmadan devrimci ya da komünist olduklarını iddia edebiliyorlar.

Ama burada, yıllarca savaşlarla lanetlenmiş olan bu bölgenin ortasında, bizi aydınlatan bu topraklarda özgürlüğün çok daha derin bir anlamı var. Burada binlerce şehide sahip, ama aynı zamanda onların değerini bilen insanlar var. Özgürlük ve kurtuluş dünyası, sadece tarih kitaplarından okunanlardan ibaret değil, aksine, oldukça güncel biçimlerde, neredeyse sık sık kendini tekrarlıyor. Burada özgürlük isteyenler, sürekli baskıcı güçlerin oluşturduğu zorluklara göğüs germek zorunda kalıyor.

Yoldaşımız Ceren, özgürlük için verilen bu mücadelede, Rojava’ya Türkiye ve cihatist çeteler tarafından düzenlenen saldırıda 3 Kasım 2019 tarihinde ölümsüzleşti. Her ne kadar onu daha yakından tanıma şansım olmamış olsa da, onun ölüm haberi beni ve diğer yoldaşlarımı derinden etkiledi.

Onunla geçirdiğim son günü hala hatırlıyorum. Til Temir’deydik, şehir kuşatılmak üzereydi. Saldırılar başladığından beri, ilk defa, o gün karşılaştık. Yaşadığımız onca zorluğa rağmen herkes hayatta olduğu için mutluyduk. Ve bizi nelerin beklediğinden haberimiz yoktu. O gün şehirde bekledik, gece vakti geldi ve yollarımız ayrılmıştı artık. O operasyona gidiyordu ve vedalaştık. Sıradan, herhangi bir veda gibi.

O büyük yoldaşla ilgili, hafızamda günlük hayata dair anılar da yer edinmiş. Entelektüel, savaşçı, enternasyonalizme değer veren ve Rojava’da enternasyonalist savaşçıların olmasını isteyen biriydi.

Antonio Gramsci şöyle demişti, “Yaşıyorum, partizanım.”Bu cümle çok ilgimi çekmişti. Ceren’in, bunu okuyup okumadığını bilmiyorum, ama bana devrimci olmanın her şeyden önce insancıl olmayı gerektirdiğini gösterdi.

Partizan, çevresinde olan bitene kayıtsız kalmayı reddeden kimsedir. Daha fazla açıklamak gerekirse, duruma müdahale eden kimsedir. Partizan, sadece tarihte yer almış etkili bir güç değil, O, hayatını olabildiğince insancıl bir şekilde sürdüren kimsedir. Çevresindekilerden farklı olmayı reddetmeyenler, her şeyden önce kendilerini insanlığın geri kalanından ayıranlardır. İşte bu yüzden partizanlar sonuna kadar insan olma sıfatını hak eder.

Kendi ülkesini terkedip, onun ordusuna karşı gelen Ceren, bu faşist yayılmacılık politikasının karşısında yer aldı. Buradaki birçok insan gibi, bunun kendi hayatına mal olabileceğinin farkındaydı. Ceren, bir partizandı ve dolayısıyla hayatını olabildiğince insancıl bir şekilde geçirdi.

Ben ve benimle birlikte, Ceren şehit olmadan önce onunla bu zorluğu paylaşanlar; onu, kendini özgürlük ve devrimcilik ideallerinin doğruluğuna adamış biri olarak hatırlayacaklardır. Rojava’daki enternasyonal savaşçılar, çok değerli bir dost kaybettiler.

Türk ordusu, Türkiye’nin içinde ve dışında yer alan insanların hayatını tehdit ettikçe savaş devam edecek. Ama aynı zamanda, insanlık, kapitalist tahakküm ilişkisi altında oldukça savaş devam edecektir. Ceren, bizi çok üzmenin yanı sıra, ölümsüzlüğü ile bize özgür bir hayat için verdiğimiz bu mücadelede hep güç verecek. Gerek Kürdistan, gerek Türkiye ya da dünyanın herhangi bir yerinde.